اشعار

وقـتـی امام صـاحـب فـرزند می‌شـود            بـاغ جـنـان شـکـوفۀ لبـخـنـد می‌شـود

صدها فرشته برقدمش بوسه می‌زنـند            فصل بـهـار و مـوسـم پـیـوند می‌شود

دل می‌تـپد به سیـنه ز شادی اهل بیت            آئـیــنـه دار لـطـف خـداونـد مـی‌شـود

لبخند نور حضرت صادق که دیدنی‌است            نـذر فــروغ چـهـرۀ فـرزنـد مـی‌شـود

دل در حضور حضرت کاظم رسیده است            یعنی که سـرسـپـرده و پـابـند می‌شود

موسی کجا به طـور مـنـاجات با خـدا            بـا او در این مـقـام هـمـانـنـد می‌شـود

هر کس قـدم نهـاد به راه امـام خویش            در این مسـیـر نـور هـدفـمـند می‌شود

گـفـتم نمی‌شود که به پـابـوس او رسم            از آسـمـان مـلائکه  گـفـتـنـد، می‌شود

خود را به کاظمین رسان درحضور او            آنجا ببین که ازتو چه خرسند می‌شود

با قلب پر سرور وفایی نوشت وگفت            امشب نصیب شیعه شکرخند می‌شود

از همه زندگی‌ام عشق فقط حاصل شد            عشق حرفی است که از کنج لبت نازل شد

گر چه جولانگه تو پهنۀ اقیانوس است            کشتی مـهـر تو را کـنج دلـم ساحل شد

خـواسـتـم از دم هـویِ تو هـدایت یـابم            سـوی درگـاه تو آمـد دل من سـائل شد

تا که سرگشته شدم ذکر تو را من خواندم            دیـنم از مهـر و تولای علی کـامـل شد

بهـر شکـرانـۀ آن کـه تو شـدی مولایم            جان دهم گر چه تو را هدیۀ ناقابل شد

من از آن روح طهورایی تو می‌خواهم

راه روشـن کـنـی و با تو بـیـابـم راهـم

کمترین سایۀ یک سایۀ تو خورشید است            درگه لطف تو تـنـهـا حـرم امـیـد است

مات از نـور فـروغ رخ تـو تا محـشر            زهره و اختر و شمس و قمر و ناهید است

هر چه بارید به عالم همه از یُمنِ تو بود            در شگفتم چه کسی از کرمت نومید است

بیدمجنونِ دلم شاخه به خاکت انـداخت            دلم از شوق نسیم تو به سان بیـد است

هر که دم می‌زنـد از ذات احـد می‌داند            که ولایت همۀ رمز همین توحید است

شـرح تو هـیچ نـیـاید ز کسی غیر خدا

اوست شایسته فقط تا که کند وصف تو را

هر چه گوییم همه شعر و محبت باشد            هـمـگـی زمـزمـه‌ای بهـر ارادت باشـد

می شد ای کاش به غیر تو نبندم دل را            کـار نا مـمکـن ما درک مـقـامت باشد

تو خودت معرفتت را به دل ما بچشان            فقـط این مـعـرفت از راه کرامت باشد

یک نگاه تو بس است ای گل زهرا ما را            گـوشـۀ چــشـم تـو وَاللهِ قـیـامـت بـاشـد

هر که آید به حـریمت دل او می‌گـیرد            کـاظـمـینت به خـدا عرش ولایت باشد

از ازل مـهـر ولایـت بـه دلـم می‌بـارد

نـام زیـبـای عـلـی در تـو تـجـلّی دارد

اولین کار تو در هر دو جهان دلبری است            اصل شأن تو همان منصب پیغمبری است

حکم حق ختم نبوت شده ورنه بی‌شک            روح والای تو شایستۀ این سروری است

دل ما را گــرهِ حـبـل مـتـیـن عـشـقـت            کِشد آن جا که تویی و به جنان برتری است

دل سپردن به تو معنای خدایی شدن است            هر که شد پیرو راهت به خدا حیدری است

وقت جان دادنم ای زادۀ زهـرا به لـبم            نام زیـبای تو آن زمـزمۀ آخـری است

ما هنوز از کرمت شوق عـنایت داریم

به خدا بر حـرمت مـیل زیـارت داریم

ای آفـتـاب حُـسن به زیـبـائـیت سـلام            وی آسـمـان فـضـل به دانـائـیت سلام
در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام            تنها تو کـاظمی که به تنـهـائـیت سلام

هر گه غضب به قلب رئوف تو یافت دست
از آب عـفــو آتـش خـشمت فـرو نشست
ای صرف گشته عمر گران تو در نماز            دُرِّ خـداست اشک روان تو در نـمـاز
مطلـوب ایـزد است بیان تو در نمــاز            واجب بُود درود به جان تو در نـمـاز
ای جـلـوه‌هـای لـطـف خـدا دودمـان تـو
ایـن دوسـتـی سـت دوسـتـی خـانـدان تـو
تو عبد صالح و به کفت قدرت خداست            هر ادعا ز قدرت و عزّت، تو را سزاست
هارون چگونه صاحب این دعوی خطاست            کی ابر هر کجا که بباری ز مُلک ماست
قـدرت از آن توست که بر ابـر پیل وار
فرمان دهی و شیـعـۀ خود را کنی سوار
ای نبض روزگـار به کفِ با کـفایـتت            شـیـرازۀ کــتــاب شـفـاعــت ولایـتـت
شمس و قمر دو جلـوه ز نـور هدایتت            گر، مـی نـبود جـوشـش بحر عـنایتـت
تـبـلـیغ سـوء رشتۀ احـکـام مـی‌گـسـست
طـوفـان کـفـر کـشتی اسـلام می‌شکـست
بـاران ابر دست تو پایــان پذیر نیست            دریای قلب پاک تو طوفان پذیر نیست
مهر تو گوهری ست که نقصان پذیر نیست            خصم تو کافری ست که ایمان پذیر نیست
آن سان که نور عشق خدا در وجود توست
از صبح تا به ظهر، زمان سجود توست
ای کـشتـی نجات به دریـای حـادثـات            دارنـد شیعـیـان به شما چـشـم التـفـات
لب تـشنه‌ایم تـشنـۀ یک جـرعۀ فـرات            بر ما ببخـش از کـرم خویـشتن برات
در آستــان قــدس رضا نـور عـیـن تــو
دل پـر زنـد به سـوی تو و کـاظـمین تو
چون قلب مُرده از دم تو جانم آرزوست            چون خاک تشنه، قطرۀ بارانم آرزوست
سر تا به پای دردم و درمانم آرزوست            پا تا به سر نیازم و احسانـم آرزوست
بر من ببخـش آنچه کند جـودت اقـتضــا
سوگـند می‌دهم به جگر گـوشه‌ات رضا

اي که سـر تا به پا صفـائي تو            گـل گـلـزار مـصـطـفـائـي تـو

هــمـۀ کــائـنــات مــي‏ دانــنــد            هـفـتـمـيـن حـجّـت خـدايـي تـو

چشمۀ جود و رحمت و کرمي‏            گـوهـر بـحـر کـبــريــائـي تـو

مـالـک يک جهـان دل همه ای‏            بس که محبوب و دلـربائي تو

اي طـبـيـب دل هـمــه يــاران‏            که بـه درد هــمــه دوائــي تـو

شـاد شـد از قـدوم تـو هـسـتـي‏            اي که غـمخـوار ما سوائي تو

هرکسي ديد چهره ‏ات را گفت‏            آيـت شـمـس و والضحـائي تو

اي کـه آئـيـنـۀ پُــر از نــوری‏            کعـبـۀ عـشـق و حـق نمائي تو

آمـدم بـا بـضـاعـت مــزجــات‏

که فـرستم به مقـدمت صلوات‏

به خـدا جز خـدا گواهي نيست‏            که مرا جز تو تکيه گاهي نيست‏

ای پـنــاه هـمـه پـنـاهـم بـخـش‏            که به غير از درت پناهي نيست‏

جـز فـروغ مـحـبـت و کـرمت‏            شب ما را دگر پـگـاهي نيست‏

گـر چـه در آسـتـان احـسـانـت‏            مثل من عـبد روسيـاهي نيست‏

به نگاه تو جان دهم اي دوست‏            در بـساطم اگر که آهـي نيست‏

گـه مـيــلاد تــو مـرا عــيــدي‏            هيچ چيزي به از نگاهي نيست‏

اي که در آسمان دانش و عـلم‏            بهتر از جلوه‏ي تو ماهي نيست‏

آگهـم من که سـوي قـرب خـدا            غـير راه تو هـيچ راهي نيست‏

آمـدم بـا بـضـاعـت مــزجــات

که فـرستم به مقـدمت صلوات‏

هرچه گويم به مدحت تو کم است‏            عاجز از وصف و مدح تو قلم است‏

ديگر از حق چه نعـمتي طلبـم‏            که ولاي تو بهـترين نعـم است‏

هر که مـسکـيـن آستـان تو شد            نزد خلق و خداي محترم است‏ 

کـار مـا شـد گـدائـي از در تو            عادت و خوي و خلق تو کرم است‏

گر چه دور از حريم تو هستيم‏            دل ما چون کـبوتر حـرم است‏

اي که دريای سيـنه ‏ات ز ازل‏            منبع علم و بينش و حکم است‏

جـز خـدا هر که مـدح تو گويد            به خـداونـدي خـدا که کم است‏

تو گـل بوستـان عـشـقـي و من‏            که دلم همچو غنچه سر بهم است‏

آمــدم بـا بـضـاعـت مــزجـات

که فـرستم به مقـدمت صلوات‏

گلاب‌ عشق‌ وضو کن‌ که‌ روز شیدایی‌ است‌           جهان‌ انس‌ و صفا را ببین‌ تماشایی‌ است‌
سلام‌ کن‌ تو به‌ آن‌ رهبری‌ که‌ معصوم‌ است‌           امام‌ عشق‌ و صفا هست‌ و هم‌ شکیبایی‌ است‌

سلام‌ کن‌ تو به‌ آن‌ هفتمین‌ امام‌ ای‌ دوست‌           سلام‌ کن‌ که‌ سلامت‌ ز عشق‌ و زیبایی‌ است‌
بیا شکـوفۀ اشکی‌ ز جـان‌ و آن‌ دل‌ ریز           به‌ پای‌ سَروَرِ دین‌، هان‌ نگر چه‌ دنیایی‌ است‌
تو شب‌ به‌ زمزم‌ مهتاب‌ کن‌ وضو ای‌ دل           بخوان‌ نماز وفا را که‌ شور و غوغایی‌ است‌
روان‌ و دیدۀ ما شد چو روشن‌ از نورش‌           درون‌ و باطن‌ ما نیز پُـر فـریـبایی‌ است
چـو شـد تـولّـدِ آن‌ رهـبـرم‌ بـه‌ این‌ دنـیـا           بریخت‌ عطر سماوات‌، وه‌ چه‌ رویایی‌ است‌
مبـارک‌ است‌ به‌ این‌ مـردمـان‌ با ایـمـان‌           جمال‌ حضرت‌ کاظم‌ که‌ وصف‌ دریایی‌ است‌

اگر بر آید چو مرغى ز پیکر خسته ‏ام پر           پرم سوى بارگاهى که باشد از عرش برتر

به بارگاهى رفیعی، که جن و انس و ملائک           براى خدمت کند رو، به عرض حاجت زند در

به بارگاهى که یوسف گرفته دست توسل           بر آستانى که آن را گرفته یعقوب در بر

خلیل را کعـبـۀ جـان، ذبـیح را قـبـلۀ دل           مسیح را بیت اقصى، کلیم را طور دیگر

هزار داوود آنجا زبور برگرفته بر کف           هزار عیسى بن مریم نهاده انجیل بر سر

بریز هست خود از کف، بر آر نعلین از پا           بیا چو موسى بن عمران به طور موسى بن جعفر

امـام مـلـک ولایـت، چـراغ راه هـدایت           محیط جود و عنایت، چراغ و چشم پیمبر

امام کـلّ اعاظـم که کـنیـۀ اوست کـاظـم           نظام را گشته ناظم، سپهر را بوده محور

حدیث خُلق خصالش، حکایت خُلق احمد           کلامى از کظم غیظش، روایت عفو داور

مقام والاى او بـین، نیا و ابـنـاى او بـین           هم اوست شش بحر را دُر، هم او یَمِ هفت گوهر

ثناى او روح قرآن، ولاى او کل ایـمان           نداى او حکم احمد، عطاى او جود حیدر

عجب نه گر ابن یقطین، به پاى جمّالش افتد           جمال، جمّال او را ز جان ببوسد مکرّر

پیامى از اوست کافى که روح صد بُشر حافى           ز چنگ دیو هوس‏ها زند به سوى خدا پر

درود بر خانـدانش، سـلام بر دود مـانش           تمامى دوستـانش هماره تا صبح محـشر

به حبس دربسته طورش، به از تمام افلاک نورش           چه غم اگر خصم کورش، ندارد این نور باور

نـیـاز آرد نـیـازش، نـمـاز آرد نـمـازش           شرار سوز و گدازش، گذشته از چرخ اخضر

صبـا بـیـاور غـبارى ز دامن کاظـمینش           مگو کنم از شمیمش مشام جان را معطر

دلـم بود زائـر او، نـشسـتـه بر حـائـر او           مزار او راگرفته، چون جان پاکیزه در بر

زحبس در بسته بخشد به خلق عالم رهایى           به قعر زندان نهد پا ز اوج گردون فراتر

تمام خلقت هـمیشه کـنار خـوان عطایش           وجود هستى هماره به بحر وجودش شناور

وجود آمده رشک بهشت، سرتا سر            به یمن مولد مسعود مـوسی جعـفـر

امـام کـلّ اعـاظـم، ولـی حـقّ کاظم            که کظم غـیضش یادآورد ز پیغمبر

به جعفر بن محمّدi عطا شده پسری            که بوده است به پیر خرد هماره پدر

تمام جـن و ملک، فـدای آن مـوسی            که بود گوشۀ حبسش ز طور نیکوتر

امام هفتم، کز هشت خُلد و نُه افلاک            رسد نداش که دَه عقل را تویی رهبر

خدیـو هستی کز یک اشـاره‌اش آید            قدر به جای قضا و قضا به جای قدر

چـراغ دودۀ احـمـد کـه دیـدۀ دل را            فروغ اوست به هر صبح و شام روشنگر

به عـزم طوف حریم مقدّسش دارند            هماره قـافـلۀ دل، به کـاظمین سفـر

چگونه وصف امامی کنم که در قرآن            خـدای عـزّ و جـلّ آمدش ثـنا گـستر

شرف بس است همین خاک پاک ایران را            که زیر سایۀ فرزند اوست این کشور

گرفته شهر قم از دخت او شرف آنسان            که خاک پاک مدینه ز دخت پیغمبر

بود بهشت خراسان، ز مقدم پسرش            چنانکه خاک نجف راست فیض از حیدر

اگر ولاش نبـاشد، عـبـادت ثـقـلـیـن            به صاحبش ندهد سود در صف محشر

گـدای درگه اویـنـد اسفـل و اعـلـی            رهـین منّـت اویند ز اصغر و اکـبر

هم اوست باب حوائج هم اوست باب مراد            مراد و حاجت خود را بگیر از این در

خوش آن غبارکه برخاک او رسید و نشست            خوش آن نسیم که از کوی او نمود گذر

خوشا دلی که بگردد به گرد تربت او            خوشا کسیکه بگیرد مزار او در بر

زمـام سلـطنـتـم گر دهـنـد، نـسـتـانم            مرا خوش است گدایی به کوی آن سرور

اگر به جبهۀ خـورشید پای بگـذارم            گمان مبر که از این آستان بگیرم سر

ز اهـل بـیـت نـگـردد جـدا دلـم آنـی            جـدا کـنند اگر جان هماره از پیکـر

چراغ بزم عزای حسینیان «میثم»!            مه جمال منـیرش بود به مـاه صفر

آن جا که عاشقی است همیشه فضای ماست            در مرغ زار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفـره ما از محبت است            صدها هزار حاتم طائی گـدای ماست

دیـن و طـریـقـت هـمـۀ انبـیـا عـلیست            ای مدعی بدان تو که این ادعای ماست

ناخالص است دین بدون علی سرشت            شاه غـدیر صاحب رکـن ولای ماست

مـثـل کـلـیـم تکـیـه به جـایی نمی زنیم            وقتی که عشق حضرت موسی عصای ماست

موسای ما ز نسل شهـنـشاه خـیـبـر است

نوری ز طیف عاطفه موسی بن جعفر است

شـکـر خـدا که بـنـدۀ ایـمانی اش شدیم            کشتی شکـسته ایم که طوفانی اش شدیم

ما در پـنـاه چـتـر ولایـش نـشـسـته ایم            خیس از نزول رحمت بارانی اش شدیم

ما را گـره زدنـد بـه زلـف رهــای او            آزاد عـالـمـیـم که زنــدانـی اش شـدیـم

اولاد او بـه کـشــور مــا آمـدنـد و مـا            خادم شدیم و نـوکـر ارزانی اش شدیم

هم خاک بـوس دخـتـر او در میان قـم            هم ریزه خوار پور خراسانی اش شدیم

خاک و زمین ما همه در اختـیار اوست

ایــران امــام زاده ســرای تـبـار اوسـت

در هـفـتـمـیـن حضور زمیـنی آسـمان            او شـد بـلـنـد مرتـبـۀ جـمـع خـاکـیـان

آری ملاک سنجش ایمان ولایت است            ما شـاکـریـم او شده هـفـتـم امـامـمـان

ما با وجـود او به خـدا گـم نمی شـویم            زیرا که او به شیعه دهد راه را نشان

با عشق او به وقت حساب و کتاب و قبر            وا می شود زبـان فـرو بسته در دهان

او سومین لقب گرفته به باب الحوائج است            حاجت نمی برم به خدا پیش این و آن

حاجت روا شدن ز درش کار ساده است

این کـمـتـرین عـنـایت این خانواده است

امـشـب صـلای آمــدن عـیـد مـی زنـم            خود را به حـال مستی تـشدید می زنم

با عـشـق او برای طپـش های عاشقی            بر قـلـب خود علامت تـمـدیـد می زنم

تـمــثـال آفـتــابــی او را بــه روی دل            بـخـتـم اگـر کـه آمـد و تـابـیـد می زنم

مـحـتـاج هـستم و درِ کـوی کـریـم را            دارالاجـابـت است و به امـیـد می زنم

تــا دیــدمــش دلــم از غــصــه آب شــد

کــوه دلــم ز آتـش عـشـقـش مــذاب شـد

زمین را از صفا زیـور ببـندید            به اوج آسـمـان اخـتـر بـبـنـدید

به مژگان خاک این ره را زدایید            بر آن بال مـلائک را گـشایـید

به اشک دیدگان ره را بشویـید            شمیم عـشق را ایـنک بـبـویـید

که مى‏ آیـد گـلـى از آسـمـان ها            که مستش میشود دل‏ها و جانها

از این تک گل دل صحرا بهارى ست            دگر پایان هجر و بى قرارى ست

خریـدار جـمـالـش قُـدسـیـانـنـد            هـمـیـشه زائـرش قُـدّوسیـانـنـد

ز صبرش در عجب درمانده ایوب            ز اشک دیده‏ اش وامانده یعقوب

هزاران یوسف زیباى کـنـعـان            خـریــدار رخ آن مــاه تــابــان

گـل است و در دل زندان اعدا            فـتـاده یـوسـف زهــرایــى مــا

اگر چه برهمه عالم امیـر است            ولى در چاه محنتها اسیر است

بگـو با آن دل بـى رحـمِ صیـاد            مبند او را به زنجیرى ز بیداد

کـبـوتر را به زنجـیرى نبـندید            به حال غـربـتـش دیگر نخندید

اگر بستید این زخم زبان چیست            دگر دشنام او هرگز روانیست

زنـیـدم تــازیــانـه هـر چـه آیـد            ولـى دشـنـام بـر حـیـدر نشـاید

ای شـمـس والایِ وِلا، موسی بن جعفر            ای مـرکز مـهـر خـدا، موسی بن جعفر

بر پای مقدم های گـل بـارانـت ای یار            هر عاشقی گـردد فـدا، موسی بن جعفر

در وقت میـلادت امام صادق از شوق            هر لحظه می دادت ندا، موسی بن جعفر

ای صد چو حاتم سائل یک گوشه چشمت            لطفی نـما بر این گـدا، موسی بن جعفر

در این شب فرخـنده، ای مولود عاشق            عیدی بده بر دست ما، موسی بن جعفر

امشب فـقـط نـام تو را بر لب سـرائـیم            تا در تن ما مـانـده نـا، موسی بن جعفر

در بـوسـتـان مـهـر ایــزد ای شـقـایـق            هر غنچه ای دارد نوا، موسی بن جعفر

در کل عمرت غم ز مزدوران که دیدی            ای کـشتی غـرق بـلا، موسی بن جعفر

در روز مـیـلادت بـیـا از روی اکـرام            کن قـسمت ما کـربـلا، موسی بن جعفر

مظلوم هستی همچو جـد اطهر خویش            ای کُـشـتۀ زهر جـفـا، موسی بن جعفر

زهــر جـفـا رنـگ رخ پـاکـت ربــوده            ای باب مظلـوم رضا، موسی بن جعفر

مـژدۀ مـیـلاد تو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحـۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنـاسـت

آمـدى و باب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خداست

عـرش الهى اگـر، جـلـوه گه حـق بود            بار گه ات کاظمین، خود حرم کبریاست

قـبـلـۀ قـدّوسیـان، کـوى مـصـفـاى تو            نام دل آراى تو، کعـبۀ حاجات ماست

یوسف زهرایى و گوشۀ زندان و چاه            کنج سیه چال تو، به غصه ات مبتلاست

شادى میلاد تو، توأم اشک است و آه            چونکه غمین هر دل از کوفه و شام بلاست

محـفـل مولـودى‏ ات، کـربـبـلایى شده            گوشۀ لبخند ما، همره اشک عـزاست

چون گل گلزار صادق پرده از رخ برگرفت           عالم از نـور جمالش جـلوۀ دیگر گرفت

آفـتـاب صبح صـادق آنکه از صبح ازل           روشنى خورشید از آن ماه بلند اختر گرفت

دُرّ مکنون پرورش چون یافت در مهد صدف           شد حمیده خو چو خو، در دامن مادر گرفت

مـوسـى کـاظـم امام هـفـتـمـین نـور خدا           آنکه نور عارضش آفاق سرتاسر گرفت

آنکه روشن از جـمالش گشت آیات خـدا           وانکه رونق از کمالش شرع پیغمبر گرفت

هم ادب رونق از آن گنجـینه آداب یافت           هم سخن زیور از آن کِلک سخن گستر گرفت

شد رها از بند محنت آنکه از صدق و صفا           دامن باب الحوائج موسى جعـفـر گرفت

از در باب الحوائج روى حاجت بر متاب           زانکه فیضش چشمه از سر چشمۀ داور گرفت

در صف محشر شفاعت یافت آنکو چون رسا           دامن موسى بن جعفر در صف محشر گرفت

بـزم مـا را بـاز آمـد؛ عـالـم آرایـى دگـر          کز قـدومـش بزم ما گردیده سینایى دگر

قرنها بگذشته از موسى و شرح رود نیل          آمـده ایـنـک به فـتـح نـیـل موسایى دگر

صـادق آل نـبـى را داده حّـى بـى نـیـاز          از بـراى تـشنـگـان عـلـم، دریـایـى دگر

گرچه زهرا را به عالم نیست همتایى، ولى          شد حمیده با چنین فرزند، زهرایى دگر

اى صبا برگو به زهرا دیده روشن چون خدا          داده بر فـرزند تو؛ شـمـس دلارایى دگر

گر که مریم مام یک عیسى بود، حق از کرم          داده بعد از پنج عیسى بر تو عیسایى دگر

از پى تـرویج دین و حـفـظ قـرآن مجـید          هادى ما در طریقـت گشته مولایى دگر

تاجهان مرده را زانفاس گرمش جان دهد          زد قدم دراین جهان اینک مسیحایى دگر

یوسفى آمد که یوسف هم بود زنـدانیـش          زانکه زندان رفتن او راست معنایى دگر

تا کـنـد از ریشه بنـیـاد بـنى العـبـاس را          زد قـدم امروز انسان ساز فـردایى دگر

تا که در عـالـم به آقایى رساند شیعه را           حـق بـه آقـایـى خـود آورده آقـایـى دگر

غیر آل للَّه ‏ما را نیست در محشر شفـیع          از در دربـار آنان پس مـرو جـایى دگر

در جزا برگ عبور ما به امضا بسته است          معتبر جز مهر آنان نیست امضایى دگر

گر به تیغى بند بند شیعـه را سازى جدا          در سرش جز عشق آنان نیست سودایى دگر

شعر من ران ملخ هست و من ژولیده مور          غـیر اینم بر سلیـمان نیست کالایى دگر

چو اشک دیدۀ عشاق حق، دلها مصفا شد          قلوب شیعیان از روشنى چون طور سینا شد

اگر بینى فضاى آفرینش گشته عطر آگین          گـل روى امام مـوسى کـاظـم شکـوفا شد

به روز هـفـتـم ماه صفر در شهر پیغمبر          جمال دیگرى از ذات پاک حق، هویدا شد

قدم زد در جهان مولاى عالم موسى جعفر          که از یُمن قدومش، غرق زیور، عرش اعلا شد

چه خورشیدى زمین و آسمان را کرده نورانى          چه ماه پر فروغى در سپهر مجد، پیدا شد

ز چرخ چارمین با موکب عزّ و شرف امشب          پى عرض ادب سوى زمین نازل مسیحا شد

نه تـنهـا دیـدۀ آل محـمّـد شد به او روشن          که چشم چرخ پیر از دیدن آن ماه، بینا شد

در این فرخـنده میـلاد وصىِّ هـفـتم طاها          نـزول رحـمت بى منـتهـای ذات یکـتا شد

نه تنها آشنایانش، که در سر تا سر گـیتى          هرآن کس واقف از اوصاف او گردید شیدا شد

حـمـیـده مـادر والا مـقـام و ارجـمـنـد او          بنازد زان که او هم مادر فرزند زهرا شد

به پاس مقدمش از جانب ربّ غفور امشب          براى دوستدارانش، برات عفو، امضا شد

به آن باب الحوائج (ملتجى) شد هر گرفتارى          یقین دارم که از کار و دلش هر عقده ‏اى وا شد

بزم ما را نبود زیب و فری بهتر از این           نیست ما بی خبران را خبری بهتر از این
بهـر پـرواز به کـاشـانـه قاف مـلـکـوت           حق نداده است مرا بال و پری بهتر از این

آمد این مژده نگوشم سحر از عالم غیب           که نباشد شب ما را سحری بهتر از این
شب میلاد همایـون بهـین رهـبـر ماست           که بـشـر را نبود راهـبـری بهتر از این
از گـریبان زمین سرزده خورشید مگر           که ندیده است بخود زیب و فری بهتر از این
جای دارد که بگوید به دوصد جلوه زمین           آسـمـانـا تو نـداری قـمـری بهـتر از این
صـادق آل نــبــی را پــسـری داد خــدا           که نبـاشد پـدری را پـسری بهـتر از این
بعـد صـادق ز ره لطف نـداده است بما           صدف بـحـر ولایت گهـری بهتر از این
به خـدائی خـدا نیست در اقـلـیـم وجـود           بهر زیب سـر ما تاج سری بهتر از این
بهترین روز صفر هفـتم ماه صفر است           نیست ما هم سفران را سفری بهتر از این
بـهـر نـابـودی هـارون سـتـمـگـر نَـبُـوَد           خفـته در بیشۀ دین داد گری بهتر از این
بهـر پـرپـر شدن زهـر نـدارد به یـقـیـن           شجر گلشن دین برگ و بری بهتر از این
گوئیا خلق نکرده است بدین حُسن و خصال           بین ابناء بشر، حـق، بـشری بهتر از این
چشم خورشید چو افتاده به او گفت نداشت           کـلک ذات احـدیت هـنـری بهتـر از این
ای شه ملک خـراسـان پـسـر شیر خـدا           چون تو نبود پسری را پدری بهتر از این
نیست در گـردش ایـام بدین جلـوه گری           مهر و مه را شب و روز دگری بهتر از این
حاجت خویش طلب کن که ندارد پس از این           تیر جـانـسوز دعـایت اثری بهتر از این

هر کسی را اثری هست گرانمایه و من           بیـن اشـعـار نـدارم اثـری بـهـتـر از این
من ژولید چه گـویـم که ز یُـمـن قـدمش           بزم ما را نبود زیب و فری بهتر از این

مـوسـاى عـیـسوى دم، هـفتم امـام شیعه           از کـاظـم غیـظ افزود بر احترام شیعه

آیـد شـمـیـم جـنـت زد بر مـشـام شیـعـه           گشتند زان شه دین، شاهان غلام شیعه

بگرفت چون که آن شاه بر کف زمام شیعه           گردید نـور ایـمـان ظلمت‏ زداى شیـعه

ساطع شده نـور آسمـان هـا بـه زمین            امشب شـده مـتـصـل ثـریا بـه زمین

امشب گـل بـاغ مصطـفـی آمده است            آورده تـمام کهـکـشـان را به زمـیـن

امـشب مـتـحـیـرم کــجـــا را نـگــرم            آیـا نـگـرم بـه آسـمـان یـا به زمـین؟

ارکــان زمیـن بـه رقـص در آمده اند            غـوغای عـجیبی شده بر پا به زمین

ای کاش کسی بود که با من می گفت            امشب چه خبر شده در أبوا به زمین؟

جـمعـی ز فــرشتـگـان نـدا سر دادند            آورده خـدا ولـیِ خـود را به زمـیـن

از بطن حـمـیـده و ز صـلب صـادق            آمـد پـسـری به نـام مـوسی به زمین

تا دیـده گـشـود ماه لـرزید و شکست            افتـاد از آسمـان در این جا به زمین

با خـیل فـرشـته هــا بـه هـمراه عـلی            آمد ز جنان حضرت زهرا به زمین

امـشب چه شود عـیـدی ما این بـاشد             یک لحظه نظر کنی خدایا به زمین

حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود           بـا قـدم هـای نـگـارم قـد غـم تـا مـی شـود

قـد غـم هـا تا شد و تا سرزمین کـاظـمیـن           مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود

بر لب شـیـخ الائـمـه غنچه لبخـنـد شـوق           با نگـاهی سوی گـهـواره شکوفا می شود

عشق را احساس و با احساسِ قلبم عشق کن           زیر و رو کن خاک را کی مثل موسی میشود

در تمام دوره ها حجت به دنیا لازم است

اولین حجت پس از اتمام حجت کاظم است

وارث بر حقِّ عـلمِ باقـری و صادقی ست           بین شیخ عشق و سلطان بودن او منطقی ست

عاشق دین خـدا از نسـل یاس و مرتضی           عشق بازی از تبار ذوالفـقار عاشقی ست

پنجمین پشتش گل یاس است نسل او به پنج           میرسد با عطر نرگس شاید او هم رازقی ست

کربلا کشتی آزادی و ساحل حـیـدر است           کاظمین ما بین این کشتی و ساحل قایقی ست

از علی بود و علی گفت و علی شد وارثش           این علی خو، خود کلام الله ناب و ناطقی ست

تکیه گاه حضرت موسی اگر در غم عصاست

تکیه گاه و پشت هفتم رهبر عالم رضاست

آمـدم از او بـگــویـم تــا رضـایـیــم کـنــد           بـا نـگـاهـش مـرغ ایـوان طـلایـیـم کـنـد

حضرت باب الحوائج بود و حاجت داشتم           آمـدم از کــاظـمـیـنـش کـربـلایـیــم کـنـد

چشمم ازغمهای مشک خشک صحرا خیس بود           اشـک آوردم کـه جـایـش نـیـنـوائـیم کـند

یاد زیـنب یـاد ویـران و مصیـبت می کنم           تـا بــرای غـصـۀ عــمــه فــدایـیــم کـنـد

اربـعـیـن می آید و ذکر لـبـم لبـیک حسین           خواستم از او که وقف روضه خوانیم کند

تا توسل بر دم موسی ابن جـعـفـر می کنم

یـاد زنـدان غـم و هـجـران دلبـر می کـنم

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بریزد          باده در ساغر به عشق یار سیمین بر بریزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر          جاى جوهر از قلم بر صفحۀ دفتر بریزد

مى سزد امشب اگر طوطى طبعم پَر گشاید          جاى شعر از سینه ام لعل و دُرّ و گوهر بریزد

مى سزد امشب اگر از رحمت حق ابر رحمت          جاى باران بر زمین گه عطر و گه عنبر بریزد

مى سزد امشب اگر روح الامین از فرط شادى           بر سر خلق جهان از عرش اَعلا زَر بریزد

مى سزد امشب اگر از دیدن باب الحوائج          شادى از رخسار و نور از روى پیغمبر بریزد

مى سزد امشب اگر از مقدم موسى بن جعفر          اشك شوق از دیدگان ساقى كوثر بریزد

مى سزد، امشب اگر بهر نـثـار مقـدم او          آسمان از دیدگان خـویشتن اخـتر بریزد

مى سزد امشب اگر از یمن این مولود مریم          بهر كورى حسودان عود در مجمر بریزد

مى سزد امشب اگر از آسمان و ابر ظلمت          خاك غم بر فـرق خصم موسى جعفر بریزد

زد قدم در ملك هستى آن كه از یمن قدومش          وجد از دیوار و شادى و سرور از در بریزد

زد قـدم شاهى كه از بهر نـثـار مقدم او          زآسمان روح القدس از شوق دل اختر بریزد

آمد آن فرمان روایى كز براى مدحت او          جاى شعر از سینۀ ژولیده گان گوهر بریزد

مـژدۀ مـیـلاد تـو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحــۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنــاسـت

آمـدى و بـاب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خـداست

عـرش الـهـى اگـر، جـلوه گـه حق بود            بارگهت کاظمین، خود حرم کبریاست

قـبـلـۀ قـدوسـیـان، کـوى مـصـفـاى تـو            نام دل آراى تو، کعـبۀ حـاجات ماست

یوسف زهرایى و گوشۀ زنـدان و چاه            کنج سیه چال تو، به غصه ات مبتلاست

شادى میـلاد تو، توأم اشک است و آه            چون که غمین هر دل از کوفه وشام بلاست

محـفـل مـولـودى‏ ات، کـربـبـلایى شده            گوشۀ لبخـند ما، هـمره اشک عزاست